Beter dan Montignac

Lekker gegeten in een restautant, gereserveerd door de B+B bazin. Villebois is een mooi plaatsje. Na een goede nacht, een lekker ontbijt en boodschappen bij de Super U (Frankrijk heeft nog wat van die ketens) weer snel op de route. Langs Montignac le Coq naar Aubeterre sur Drome, waar een kerk is uitgehouwen in de rotswand. Daarna koffie gedronken op de marktplaats, waar we twee dames spraken, die met een VW busjes door Fr "tuften". Nb Als pelgrims mochten we gratis de rotskerk (natuurlijk ook stempelen) bezoeken, andere gasten moesten betalen, pelegrimo heeft dus zo zijn voordelen.
Onder de volle zon weer verder naar St Aulaye, waar we onder een riant uitzicht de lunch hebben genoten. Bonnes waren we al voorbijgereden, maar onze beide giganten, P+P, wilden toch nog een speciale foto van de Jakobsschelp en zijn een stuk teruggereden, Dick en ik hebben lekker in de zon gewacht.

Het landschap verandert van uitgestrekte mais en graanvelden in wijngaarden, we naderen St. Emillion, onderweg hebben we ons nog even stiekem gelaafd aan een paar lekkere druiven (dus als de St Emillion onbetaalbaar wordt, dan is de reden bekend).
In St Emillion waren de chambre d'hote en het hotel, die in ons boekje aangegeven stonden, vol. Bij het office du tourisme gevraagd, maar alles was vol. Piet had ondertussen andere trekkers gesproken en zij verwezen ons naar trekkershutten op de camping. De VVV regelde een bungalow op de camping, die weliswaar gereserveerd was maar met nog 5 minuten te gaan, waren de gasten niet op komen draven, dus dat zou wel vrij blijven. Wij naar de camping, aldaar aangekomen waren de gasten toch gekomen. Uiteindelijk heeft de mevrouw van de camping een plaats in het Etap hotel in Libourne gereserveerd, dat was deels via vals plat weer terug en ook ruim 8-10 km verder, daar zaten we dus net niet op te wachten, maar ja c'est la vie van een pelegrimo.
Tineke, mijn zus uit Bordeau, kwam met Daniel daar langs, ik had haar geruime tijd niet meer gezien. Ik had haar al in Aubeterre gebeld, dat ik richting St Emillion ging. Met zijn zessen lekker gegeten. Ik ging rond 23.00 uur uitgeteld naar bed, te moe om aantekeningen te maken.
Nb uiteindelijk 118 km op de teller

NB de titel slaat op het afvallen, met de heuveltjes hier val je goed af, beter dan het Montignac dieet. Peter gaat als een echte Bahamontes naar boven (ter info, Eind jaren 50 was Federico Martin Bahamontes met als bijnaam de adelaar van Toledo, een Spaanse wielrenner, die enorm goed kon klimmen, maar hij wachtte (eens?)boven op de top om met anderen af te dalen). Net als Bahamontes wacht Peter op de top tot de groep weer compleet is, afdalen is Peter (terecht denk ik) wat voorzichtiger, ik vind het afdalen echt een verademing, maar ook wel spannend, je moet wel goed geconcentreerd blijven en op de gaten, kiezeltjes letten.