Het afscheid

's-Morgens bij het ontbijt een discussie, wat we die dag zouden gaan doen. Peter en ik wilde het rustig aan doen, Dick wilde in 2 dagen Dax zien te halen. Uiteindelijk zijn we in het plaatsje Cadillac beland. Na het ontbijt (buiten genoten) via de fietsenmaker om het stuur van Piet vast te zetten en ook om de bandenspanning te controleren en langs de opticien (Piet was op zijn bril gaan zitten) naar St Emillion. St Emillion is een mooi plaatsje dat ze in stand hebben weten te houden, de prijs van de wijn is er ook naar, ieder respecterend huis noemt zich chateau, al is het soms een veredelde boerenschuur; maar het blijft een mooi plaatsje. Na de tradionele stempel hebben we nog samen met Rietje en Tola koffie gedronken. Dat was dus het tweede (derde) afscheid van Tola, voor ik haar weer zie, zal het wel begin oktober zijn, maar ik (we) moet(en) niet klagen.
Bij het inkopen kwamen we Ben weer tegen, hij had die dag al 60 km op de teller staan, wij nog geen 20. Hij had problemen met zijn crankstel, we hebben hem doorverwezen naar "onze" fiestenmaker in Libourne, Bouty cycle.
Bij Branne met een mooi uitzicht op en aan de Dordogne gelunched, waarna we met een tussenstop in Cadillac aankwamen.
Dick wilde graag in het pelgrimshotel slapen, wij via het office du tourisme (voor de volgende keren, afgekort als ODT) erheen. Het bleek echter dat in het plegrimshotel plaats was voor 2 personen, dus de beslissing was gauw gemaakt. Peter en ik naar het plaatselijk hotel, waar we de was konden doen, nu wat uitgebreider dan alleen de fietsspullen, dus hemden, ondergoed, theedoek en het kon ook mooi buiten drogen.
Daarna op weg naar een Intercafé, maar "rien ne va plus". Bij het ODT hadden ze een PC met Windows 98, deze werd voor ons opgestart, maar vrij snel daarna crashte l'ecran (het scherm dus). Verder geen internet mogelijkheden, (bij de vraag naar Internet aan onze hotelier, maakte hij onze duidelijk dat hij nog via rooksignalen communiceerde) dus wij maar naar de kroeg voor een biertje. Daar vroeg de serveerster ons of we naar Santiago gingen. Uiteindelijk bleek dat zij dat in 2002 vanaf Spanje gelopen. Vol trots (je suis fier, zei ze) liet ze haar stempelkaart zien, daarop waren ongeveveer 64 stempels te zien. Als wij dat ook willen, moeten we dan een nieuwe kaart erbij krijgen.
Na elkaar gebeld te hebben, kwamen Dick en Piet langs, waarna we bij een restaurant hebben gegeten.

Tijdens het eten (met de TV op Italie-Frankrijk op de achtergrond, nul-nul overigens), bleek dat Piet en Dick besloten hadden om gezamenlijk verder te gaan, zij hebben iets meer tijdsdruk, we willen het relaxter doen.
Het is jammer, maar het zij zo.
Vandaag derhalve 61.5 km gereden, heerlijk relaxed. Morgen naar ...., maar nu lekker slapen (zo staat in het aantekeningen boek).

Nb In Cadillac kwamen we om 18.30 nog Ben tegen, op weg naar een camping, Ben moest toen nog inchecken, zijn fiets was gelukkig gemaakt, hij had 120km+ op de tellers, baas boven baas.