Drie aardige Spanjaarden en Loes en Fred Horbach

Eerst wilde ik de titel Dalfsenaarsters, Duitsers, Domme pech en Dom(?) geluk noemen. Maar die titel heb ik toch maar veranderd, dat blijkt later wel. Na het Internetten gisteravond op naar de pizzeria, waar we s-middags ook een biertje hadden gedronken voor de gewenste spaghetti. De zaak was gesloten, de eigenaar was al (financieel) binnen of verwachtte niet veel klanten meer, die waren er 's-middags namelijk ook niet. Dus maar naar het restaurant aan de overkant waar ze een menu hadden van 12,50, hetgeen ons wel aanstond. Naar binnen en daar zaten ook de 3 Duitsers, die we in Estella gesproken hadden. We mochten erbij komen zitten, maar dat vonden we niet echt practisch. Op de TV was Barcelona-Olympique Lyon en dat wilden we met een schuin oog ook volgen. Toch maar met zijn tweeën aan tafel, achter ons zaten 3 NL dames. Op een gegeven moment (un momento dado, vrij naar onze filosoof Johan C) hebben we ze aangesproken. De dames, naar schatting varierend van 45-53, (sommigen wel aantrekkelijk, maar ja na 3 weken is vrijwel alles mooi) kwamen uit Dalfsen en waren op 1 september vertrokken, weer van die raceters dus (voor details zie hun website dalfsensantiago.waarbenjij.nu). Ben benieuwd of wij nu ook als watjes worden beschouwd! Overigens Barcelona won met 3-0, gelukkig maar voor Rijkaard, want in een Spaanse krant kreeg hij m.i. aardig wat kritiek mbt de prestaties van Barcelona tot nu toe. Na het afrekenen nodigden de Duitsers ons nog uit om nog een fles wijn te drinken, dat hebben we natuurlijk gedaan, waarbij de diverse ervaringen werden uitgewisseld. Zij boekten of checkten soms de hotels al op Internet waardoor ze aardige korting konden krijgen (Richard, wij zullen Bookings dus gaan gebruiken voor de grote steden / wij sliepen nl voor 72 Euro in heel klein kamertje en zij met zijn drieen voor ong 100 Euro in een mooi hotel). Na het ontbijt met veel cakejes (we hebben er maar een paar ingeslagen voor bij de koffie) in Hotel El Jacobeo, boodschappen gedaan, naar de fietsenmaker voor de bandenspanning en een nieuwe reserveband voor mij. Vervolgens nog langs het Hostal del Rey voor een mooie stempel. Het hostal was vroeger een onderkomen voor de pelgrims, maar is inmiddels in gebruik als Universiteit met de faculteit Rechten. Daardoor al met al wat laat op weg. Het weer was prachtig, maar wel wat fris, maar al gauw bereikte het een aangename temperatuur (20-28 graden).
Het landschap was weer glooiend, gele, gemaaide oneindige korenvelden. De korenbalen stapelen ze op tot soms wel een muur van 8-10 m hoog en wel 25-30m lang. Blijkbaar blijven die schoven het hele jaar staan, want heel af en toe zie je een bruine, afgebrokkelde muur van korenschoven. Her en der heel matig begroeide bergjes, die grijs dan wel zandkleurig uit het landschap opsteken, zeg maar kleine Mont Ventouxtjes. Op sommige plaatsen zie je dat ze de korenvelden hebben afgebrand, de reden waarom is ons niet duidelijk. Koffie gedronken bij een chauffeurscafe, waar een vrachtwagen uit Rusland stond, die had dus nog een aardig eind te rijden. We namen nog even de verkeerde weg, waardoor we ongeveer 6 km hebben moeten omrijden.
Langs San Antón en zijn ruines (Anton en Greet, iets voor jullie volgende trip naar Santiago?) op weg naar Castrojeriz. Op ongeveer 2 km daarvoor had Peter geschakeld en even bleek later dat zijn ketting was gebroken, hij moest ruim 50 m teruglopen om die op te halen. Goede raad was duur, want wij hadden geen reparatie set en geen reparatie materiaal, de dichtstbijzijnde fietsenmaker was in Burgos (ong 50 km terug) of in Leon (100 km verder). Peter was gaan lopen en ik fietsend naar het plaatsje. Bij de eerste beste bar daar zaten 3 Spanjaarden wat te drinken. In het Spaans-Engels uitgelegd wat er was gebeurd. Het bleek dat een van hen een kettingpons en een reserve schakel had. Maar ja die reparatie hadden wij niet geoefend, het boekje: "Hoe ik repareer ik mijn fiets" had ik teruggestuurd naar NL om kilo's te besparen.
Onder het motto de lamme helpt de blinde zijn we er uiteindelijk uitgekomen en daarmede goede zwarte vingers gekregen, die nu nog niet helemaal schoon zijn. We hebben het nog even telefonsich gecheckt met Ronald Schot, de fietsenmaker van Peter uit Edam, alles was oke. De Spaanse jongens bedankt, die zo keurig op ons gewacht hadden totdat we klaar waren en we hebben ze onder hevig protest van hen nog 5 Euro voor een cerveza gegeven.
Vrijwel tegelijkertijd liep er ook een NL echtpaar bij de weg, ik hoorde ze Nederlands spreken en sprak ze (waarom weet ik niet meer) ook aan. Uitlegd wat er aan de hand was en Fred (zo bleek later) had het akkefietje ook een keer gehad. Kort en goed, Fred had nog een reserverschakel, dat we mochten hebben en wat bleek: mijn toolset, die ik van mijn lieve Tooltje op mijn verjaardag heb gekregen, bevatte ook een kettingpons.
FRED EN LOES HORBACH, heel erg hartelijk bedankt. Als het weer een keer gebeurd (hopelijk niet), zijn we uit de brand. Van zoveel vriendelijkheid kreeg ik echt wel een brok in mijn keel en ook wel een traantje.
Al met al hadden we wel wat tijd verloren, maar een geweldige, onmisbare ervaring rijker. Daardoor waren we pas rond 18.30 in Formista. Prachtige hostal gevonden, biertje bij een bar gedronken. Op de terugweg naar de hostal gingen we toch maar vast even de kerk bekijken. Nog net voor 19.30 (sluitingstijd) konden we nog een stempel bemachtigen. Uit de kerk lopend kwamen we de Duitsers van gisteravond tegen, we zeiden in welk restaurant we zouden gaan eten, mogelijk dat we ze daar ook zien. Geen internet hier en of het een latertje gaat worden dat zien we wel.

Al met al een hele aparte dag onder een heerlijke zonnetje 90 km op de teller, nog 468 km te gaan met nog een paar stevige colletjes.
Dick en Piet zitten in Calzadilla de la Cueza. Ria en Bertha zullen wel gefinished zijn.
Met 4 stempels vandaag is de stempelkaart vol, een nieuwe hadden we al in Pamplona gekocht.