Pepijn en peentjes

's-Avonds lekker gegeten in Hotel Bristol, waar we ook sliepen, het was er erg druk dus dat was een goed teken. De volgende morgen Pepijn gebeld, nog even voor hem gezongen, hij werd vandaag 6 jaar, Pepijn langs deze weg ook nog een keer gefeliciteerd.
Voor mij een iets mindere nacht, brommers die voorbij scheuren, snurkende buren en om 6.00 al de vuilniswagen. Na een goed maar simpel ontbijt op naar de PTT om het routeboekje deel 2 op te sturen, echter het was me er te druk, dus maar weer meegenomen, dan maar een paar honderd gram extra mee omhoog sleuren.
De kathedraal bezocht, de organist oefende op een klein orgel, ik vroeg om een stempel, hij verwees ons naar het ODT. Gelukkig moesten we toch die kant op, dus we hoefden hem niet voor het hoofd te stoten (hij was nl helmaal mee naar buiten gekomen om ons de weg te wijzen).
We waren snel Dax uit op naar de Col Du Somport, 1600 hoog, op de grens van Frankrijk en Spanje (Max en Pepijn, hoger dan onze wintersportplaats in Niederau!).
In het begin was het vals plat, maar met af en toe een leijke klimmetje van 7%. Het venijn zat in de staart. Tot Urdos was het ongeveer 40 km met een hoogteverschil van 550m, de laatste 16 km een hoogteverschil van ruim 800m. Daarbij hadden we volle zon, dus menig zweetdruppeltje is gevallen. Peter was zo aardig om mij als eerte boven te laten komen, hij ging op ong 5 km voor de top een banaantje eten, ik wilde niet meer afstappen, omdat je dan niet meer in je ritme komt en ook als je weer start voel je je bovenbenen meteen verzuren. Vlak voor de top was er wintersportstation, je denkt dan als dat ziet dat daar de top is en daar kijk dan echt wel naar uit. Vervolgens bleek dat de top (en de grens) 400m verder was. Ik kan jullie verzekeren,dat het zware en lange 400 meters waren. Al met al had ik een ruime voorsprong,Peter had nog wandelende pelgrims gesproken en ook water gegeven, maar een beetje trots (en redelijk stuk) was ik wel. Je krijgt toch wel ontzag voor de Tour-renners, die met een aardige snelheid de berg op denderen, zonder bagage weliswaar, maar toch.
Op de top nog een foto genomen en op advies van Peter hebben we droge kleding aangetrokken, dat was een prima advies, want we ging de berg af met soms snelheden van ruim 60km per uur en dan nog moest ik regelmatig in de remmen knijpen. Het was echter een prachtige afdaling, een brede goed geasfalteerde weg en vrijwel geen verkeer.
Door alle consternatie zijn we vergeten een stempel te halen, Peter heeft er maar een paats opgelaten in zijn stempelkaart en gaat hem later met de auto halen .... ik vond de foto boven op de top bewijs genoeg.
Peter wilde nog naar Jaca door, maar ik vond Villanua genoeg met 76 km op de teller, Jaca zou nog 10 km verder zijn met een hoogteverschil van 100m, dat zou toch trappen betekenen, ik vond dat ik genoeg omwentelingen had gemaakt. Dus zo rond 17.15 een hotel langs de kant van de weg gevonden, nog lekker in het zonnetje, diner pas om 20.30, maar ook het ontbijt op een "heeren-tijd": 8.30, beetje uitslapen dus. Daarmede waren we dus ook in Spanje beland en moesten we op het Spaans overschakelen, dat viel niet mee.
Zelfs na het douchen lig ik nu nog een beetje na te gloeien, mijn gezicht voelt of ik ruim 4 uur in de sauna heb gezeten. Zo direct op naar het diner.
Maar wat was het bier voor het eten lekker.