Snel(?), Samos en Sjoerd

Zo-avond nog gezellig met Dick en Piet gegeten. Op tijd terug, want Dick en Piet moesten op tijd in hun refugio zijn. Terwijl we terug liepen, kwamen we langs Immobulaires Amsterdam (Onroerend goed - Richard, heb jij een bijbaantje in Spanje? - zie de foto.)Op tijd dus in de hostal en die lag gelukkig lekker buiten het centrum, dus heerlijk geslapen. 's-Morgens nog wel op zoek naar een fietsenmaker, om de "clip" van Peter z'n schoen te laten repareren. Wel een zaak gevonden, maar een bout/schroef: ho maar. Na de traditionele boodschappen op weg (Bij de Dia (soort AH) moesten we zoals later bleek voor de plastic zakken betalen, daar zullen we in vervolg op letten, 's-lands pelgrims moeten op de kleintjes letten ...). Hoewel er geen volle zon was, was het een aangename temperatuur. Bij Columbrianos zagen we Dick en Piet al aan de koffie zitten (zij moesten wat sneller dan wij, na Cadillac ....). Wij gingen toch maar even door. In Cacabelos lukte het om de schoen te reparen. Door naar Villafranca del Bierzo, waar we heerlijk in de zon koffie hebben gedronken. Piet en Dick voegden zich bij ons en namen respectievelijk een bocadilla en een hamburger, leek ons echt teveel voor de klim die ons te wachten stond. We lieten Piet en Dick nog genieten van de maaltijd, want wij hadden nig wat metertjes af te leggen. Na weer aardig wat zweetdruppeltjes, met nog een een stop voor de lunch (heerlijke smeerbare camembert van Le President, een aanrader en afgerond met een yoghurtje), bereikten we uiteindelijk de top bij Cebreiro (1310m) en na een korte afdaling Alto de Poio (1335m, wat een mooie naam: Alto de Poio, klinkt gewoon als de titel van mooi (liefdes?) lied). Daar zaten ook twee Duitsers, die we al ergens eerder hadden gezien, wat ervaringen uitgewisseld, een van hen had 24 kilo achterop, belachelijk veel in onze ogen; wij hebben ongeveer 15-16 kilo, die dan verdeeld is tussen achter- en voortassen, hij heeft dus alles achterop).
Droge kleren aangetrokken voor de afdaling. Afgezien van voor mij nog wat onverwachte tussenklimmetjes, een heerlijke afdaling, breed, goed te overzien, prachtig glad asfalt, dus soms met 45-50 op de teller naar beneden snellen - heerlijk is dat, je voelt je net als een kleine jongen een geoefende afdaler, als je zo door die bochten zoeft. Na die vele zweetdruppels hadden we dat wel verdiend.
Uiteindelijk in Samos met 90 km op de teller gestopt. Bij de eerste beste hostal geboekt. Als we door waren gegaan, zouden we nog wat klimmetjes hebben naar de volgende plaats - ik vond het mooi zo.
Daar zagen we ook Luc en Sjoerd, Sjoerd op zijn Gazelle met nog slechts versnelling 1 en 7 werkend, hij heeft veel moeten lopen, repareren was volgens de fiestenmakers die hij had geraadpleegd: complicado. Ik blijf het knap vinden wat hij doet.

De rit naar de toppen was in het begin erg mooi, omdat je door de diverse plaatsje langs de route slingerde. Na de top hadden we prachtige vergezichten. Ook werd er weer meer wijn verbouwd (Soort en naam voor mij onbekend). Inmiddels zijn we na Villafranca in de provincie Gallicie aangeland en begint het laatste traject van onze trip. Zoals vermeld in ons boekje, kent Gallicie een Keltisch karakter, de bevolking heeft nog een eigen cultuur en spreekt nog Keltisch (hoewel ons dat niet opvalt). Naamborden zijn vaak tweetalig.

Als het lukt, gaat Tola mij nog verrassen en komt naar Santiago om mij te verwelkomen (of ik haar). Ik kijk er wel naar uit .... ik ga Alto de Poio voor haar zingen).

Oh ja, Dick en Piet zouden in Cebreiro of Alto de Poio stoppen, dus achter ons, hoezo snel dus ?

Wel hebben we inmiddels 67 stempels, waaronder prachtige exemplaren.